«Occupy Wall Street»: Όταν το σιωπηρό 99% μιλά, η Γουόλ Στριτ λουφάζει

Η αφίσα-κάλεσμα του "Adbusters": "Ποιο είναι το μοναδικό μας αίτημα; 17 Σεπτεμβρίου. Φέρτε σκηνή".

[Στις 17 Σεπτεμβρίου 2011, από μια χούφτα διαδηλωτών που συγκεντρώθηκαν μπροστά από το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης ξεπήδησε ένα κίνημα που θα απλωνόταν και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Η γένεση του Occupy Wall Street δεν οφείλεται όμως μόνο στο περιοδικό Adbusters. Αλλά και σ’ εκείνη την ομάδα που, μήνες πριν, είχε αρχίσει να μαζεύεται σε ένα διαμέρισμα της οδού Μπίβερ -αναδίδοντας άρωμα αραβικής εξέγερσης και Ευρωπαίων Αγανακτισμένων- για να δώσει τελικά ζωή στην άμεση δημοκρατία, κάτω ακριβώς από τα ρουθούνια του ταύρου της Γουόλ Στριτ. Καθοριστικός ήταν και ο ρόλος μιας… Ελληνίδας. Διαβάστε πώς το κίνημα συσπείρωσε πολλές κοινωνικές ομάδες, πώς εφαρμόζει την πολιτικη ανυπακοή και πώς, παρόλο που προσπαθούν ποικιλοτρόπως να το υπονομεύσουν, διογκώνεται και αλλάζει καταλυτικά την αμερικανική πολιτική σκέψη. Και η δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου… υπέρ του!]

 της Δέσποινας Παπαγεωργίου [δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Crash», τ. Νοεμβρίου 2011]

Ένα κορίτσι με κόκκινα κυματιστά μαλλιά και ασορτί γυαλιά καταφθάνει στη Νέα Υόρκη. Κουβαλά μια σκηνή, μια βαλίτσα, ένα σλίπινγκ μπαγκ και φαγητό 40 δολαρίων. Το βιβλίο στην τσάντα της, «Μια Ιστορία των ΗΠΑ από την
Πλευρά των Λαών» του Χάουαρντ Ζιν, δείχνει πως δεν έχει έρθει για να κυνηγήσει το κλασικό αμερικάνικο όνειρο. Δεν διαθέτει εισιτήριο επιστροφής, δεν έχει ιδέα τι θα γίνει εκεί που πηγαίνει ούτε γνωρίζει κανέναν από όσους θα συναντήσει το απόγευμα στο πάρκο Τσουκότι. Απλά, διάβασε σε ένα καναδικό περιοδικό ότι κάποιοι θα καταλάμβαναν τη Γουόλ Στριτ. Κι αποφάσισε να συμμετέχει.

Ήταν 17 Σεπτεμβρίου, και η 22χρονη Κέτσαπ από το Σικάγο δεν μπορούσε να φανταστεί ότι εκείνη την ημέρα, σε εκείνο το πάρκο, θα γεννιόταν ένα από τα μεγαλύτερα κινήματα στην ιστορία των ΗΠΑ, που θα είχε στόχο να φέρει τα «γεράκια» της Γουόλ Στριτ στο δικό τους «Σημείο Μηδέν»…

Όλα ξεκίνησαν όταν μια ομάδα που το «Time» αργότερα θα περιέγραφε ως «πανκ, αναρχικούς, σοσιαλιστές, χάκερ, προοδευτικούς και καλλιτέχνες». Πάνω-κάτω γύρω στα 2.000 άτομα, θα μαζευόταν κοντά στο «Σημείο Μηδέν», όπου μέχρι το 2000 στεκόταν το σύμβολο της κυριαρχίας της Γουόλ Στριτ, οι Δίδυμοι Πύργοι. Παραδίπλα, το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης και η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ. Το αντικαπιταλιστικό καναδικό περιοδικό «Adbusters» είχε απευθύνει στις 13 Ιουλίου κάλεσμα για διαμαρτυρία τύπου Ταχρίρ εναντίον της πλουτοκρατίας. Η ομάδα χάκερ Anonymous είχε δημοσιεύσει στο youtube βίντεο…

Η 22χρονη Κέτσαπ, την ιστορία της οποίας διηγείται ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Κρις Χέντζες, ήταν από τους λίγους που θα εμπλέκονταν από την αρχή… Λίγοι όμως διηγούνται πώς ακριβώς ξεκίνησε η ιστορία και τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε μια… Ελληνίδα στο ξέσπασμα του κινήματος. Μήνες πριν καταφθάσουν οι πρώτοι διαδηλωτές στο Τσουκότι, μια ομάδα καλλιτεχνών, ακτιβιστών, συγγραφέων και φοιτητών συζητούσε σε ένα καλλιτεχνικό νεοϋορκέζικο λοφτ κοντά στη Γουόλ Στριτ πώς θα αλλάξει τον κόσμο. Στο νούμερο 16 της οδού Μπίβερ, δεν βρίσκονταν μόνο Νεοϋορκέζοι. Αιγύπτιοι και Ισπανοί ήταν εκεί για να μεταδώσουν στην ομήγυρη τη φλόγα της Ταχρίρ και της Πουέρτα ντελ Σολ. Ιάπωνες και… Έλληνες συμπλήρωναν την ομάδα. «Όταν έχεις τόσους ανθρώπους να σου διηγούνται τι πέτυχαν, ανοίγεται μπροστά σου ένας κόσμος, που μπορεί ποτέ να μην μπορούσες να φανταστείς», θα πει αργότερα κάποια από τις συμμετέχουσες. Η αραβική άνοιξη παντρευόταν με τα ευρωπαϊκά κινήματα των αγανακτισμένων και ζύμωνε το Μανχάταν σε άρωμα εξέγερσης. Αλλά κανείς δεν γνώριζε ότι εκεί, στο 16 της οδού Μπίβερ, ζυμωνόταν ένα κίνημα που θα σάρωνε και τις δύο πλευρές του Ατλαντικού…

«Γιατί να μη φέρουμε την πρακτική της λαϊκής συνέλευσης στο Μανχάταν;» έριξαν την ιδέα οι Ισπανοί Μπεγκόνια και Λούις M. Σ., όπως γράφει ο Άντι Κρολ στο περιοδικό «Mother Jones». «Μια λαϊκή συνέλευση, δηλαδή άμεση δημοκρατία και οριζόντια ιεραρχία στην καρδιά του καπιταλισμού;» σκέφτηκαν οι Αμερικανοί,ισορροπώντας μεταξύ του μη οικείου, και του ενθουσιασμού που αυτό τους προκαλούσε. Μέχρι τώρα, στις ΗΠΑ οι διαμαρτυρίες ήταν άλλης μορφής (πικετοφορίες, διαδηλώσεις…)

Άρωμα αραβικής άνοιξης και Ευρωπαίων Αγανακτισμένων, ενώ μια Ελληνίδα δίνει το καθοριστικό λάκτισμα, και ιδού: η πρώτη λαϊκή συνέλευση είχε γεννηθεί κάτω από τη μύτη του ναού του καπιταλισμού.

Στις 2 Αυγούστου, ήταν η προθεσμία για να κλείσει η συμφωνία του Ομπάμα με τους Ρεπουμπλικανούς για το χρέος. Η ομάδα πήρε τις αποφάσεις της: «Λαϊκή Συνέλευση», έγραψε στο κάλεσμα. «Στις 2 Αυγούστου». Αλλά, όταν συγκεντρώθηκαν στο προκαθορισμένο μέρος, οι συμμετέχοντες κατέληξαν να κάνουν… διαδήλωση. Και τότε, μια Ελληνίδα, που παρατηρούσε αμίλητη επί πολλή ώρα το τι γινόταν, δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί άλλο. «Αυτό δεν είναι γενική συνέλευση. Είναι πορεία», είπε, σε ένα ξέσπασμα θυμού και ανυπομονησίας η Γεωργία Σαγρή, όπως αναφέρει ο Σιν Κάπτεν στο «Fast Company». Άρχισε να επικρίνει και να «πριζώνει» τα πλήθος. Το είχε δει να συμβαίνει στην πλατεία Συντάγματος, και πίστευε ήταν αυτός είναι ο τρόπος για να τεθούν συνολικά πολλά ζητήματα, μέσα από το διάλογο. Κάποιοι εκνευρίστηκαν. Αρκετοί όμως την υποστήριξαν. Κι άρχισαν να πραγματοποιούν λαϊκή συνέλευση… Η πρώτη λαϊκή συνέλευση είχε γεννηθεί στη χώρα του Μεγάλου Μήλου, ακριβώς κάτω από τη μύτη του ναού του καπιταλισμού…

Πάρκο Τόμκινς, Οντέσα… στη μία μετά την άλλη τοποθεσία οι λαϊκές συνελεύσεις άρχιζαν να ρίχνουν το σπόρο… Εν τω μεταξύ, κυκλοφορούσε και η ιδέα-κάλεσμα από το «Adbusters». «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ. Αυτό θα είναι το σύνθημα», είπαν μέλη της Λαϊκής Συνέλευσης της Νέας Υόρκης που ήρθαν σε επαφή με το περιοδικό και συμφώνησαν να στηρίξουν το κάλεσμα, στις 17 Σεπτεμβρίου… Μια τέτοια κατάληψη έπρεπε όμως να πραγματοποιηθεί και στο κατάλληλο μέρος. Το Πάρκο Τσουκότι ήταν η συμβιβαστική λύση που κατέληξαν μετά από αλλεπάλληλες διαβουλεύσεις με την αστυνομία. Δεν ήταν ιδανικό, αλλά, τουλάχιστον, ήταν κοντά στη Γουόλ Στριτ…

Ένα μεγάλο κίνημα γεννιέται

"Ταξικός πόλεμος", ούρλιαξε ο Ρεπουμπλικανός Μιτ Ρόμνεϊ, λες και τις διευρυνόμενες ανισότητες τις διέκρινε μέχρι τώρα κάποια συμπαντική αρμονία.

Η είδηση δεν έμοιαζε πολύ περίεργη. Μια διαμαρτυρία στις 17 Σεπτεμβρίου στο Μανχάταν. «Ε, και; Ξέρεις πόσα τέτοια έχω κάθε μέρα», φέρεται να είπε Νεοϋορκέζος αστυνομικός στον Σιν Κάπτεν. Ήταν όμως πρωτότυπο το σημείο. Εκεί, κοντά στο κτίριο όπου κάποιοι συναλλάσσονται τις τύχες του κόσμου. Και το όνομα, προβοκατόρικο «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ»… Πρώτο παρουσίασε την είδηση το… Al Jazeera. Αμερικανικά και διεθνή μέσα ήρθαν μετά, καταϊδρωμένα, πίσω από αυτό. Στο Διαδίκτυο κυκλοφόρησαν βίντεο με διαδηλωτές που, σε αραιή διάταξη, καταλάμβαναν το πεζοδρόμιο.

Κάποιοι ενθουσιάστηκαν. Κάποιοι δεν έδωσαν σημασία. «Είναι πολύ λίγοι», μου είπε ένας φίλος. «Όλα από τους λίγους ξεκινάνε», απάντησα αυθόρμητα. Tα αγόρια της Σχολής του Σικάγο, ταμπουρωμένα πίσω από το μέχρι στιγμής απόρθητο οχυρό της Γουόλ Στριτ, κοίταξαν στην αρχή το «γραφικό» πλήθος που διαμαρτυρόταν έξω από το χρηματοοικονομικό καζίνο όπου εκείνοι έπαιζαν το μέλλον του, και μειδίασε ειρωνικά. Άλλη μια δράκα «loosers» που νομίζει πως μπορεί να μας εκθρονίσει από την κορυφή του κόσμου, σκέφτηκαν.

Ούτε οι ίδιοι οι διοργανωτές δεν περίμεναν πως από μια χούφτα ανθρώπων, το κίνημα θα αποκτούσε την ταχύτητα του τυφώνα Κατρίνα, σαρώνοντας απ’ άκρη σ’ άκρη την Αμερική. Που απλώς περίμενε μια σπίθα για να ξυπνήσει. Μια σπίθα συχνά αρκεί: η αυτοπυρπόληση του μικροπωλητή στην Ταχρίρ, η δολοφονία Γρηγορόπουλου… Σύντομα, η εξέγερση θα εξαπλωνόταν σε 70 μεγάλες πόλεις και 600 κοινότητες των ΗΠΑ. Και, στις 15 Οκτωβρίου, 951 πόλεις σε 82 χώρες θα ενστερνίζονταν το σύνθημα που ακουγόταν δυνατά από τις ΗΠΑ και θα έβγαιναν στους δρόμους… Γιατί, όπως είχε πει και μια Αμερικανίδα διαδηλώτρια: «Οι άνθρωποι δεν βρίσκονται εδώ για την αμερικανική κρίση, αλλά για την παγκόσμια»…

Κι έτσι, σε λίγο, ο Πολ Κρούγκμαν θα έγραφε άρθρο στους «New York Times», με τίτλο «Οι πλουτοκράτες σε πανικό»… Πράγματι, «golden boys» και πολιτικά ανδρείκελά τους είχαν ήδη ριχτεί στον πόλεμο με εκείνα τα όπλα που συνήθως δεν τους προδίδουν: οχετός λάσπης εναντίον του κινήματος και άφθονα χρήματα για προπαγάνδα. «Ταξικός πόλεμος», θα ούρλιαζε ο υποψήφιος των Ρεπουπλικανών Μιτ Ρόμνεϊ – λες και τόσα χρόνια οι διογκούμενες ανισότητες μεταξύ του 1% και του 99% θα μπορούσαν να ερμηνευτούν ως μια ιδιάζουσα συμπαντική αρμονία… «Συρφετός», θα μουρμούριζε ο επικεφαλής της αντιπολίτευσης του Κογκρέσου Έρικ Κάντορ. Ο γερουσιαστής Ραντ Πολ θα εξέφραζε την ανησυχία του ότι οι διαδηλωτές θα άρχιζαν να αρπάζουν τα iPad, γιατί κατά τη γνώμη του πιστεύουν ότι οι πλούσιοι δεν τα αξίζουν… Κι ο ακραίος συντηρητικός παρουσιαστής του Fox Γκλεν Μπεκ θα ούρλιαζε: «Καπιταλιστές,… [οι διαδηλωτές] θα έρθουν και θα σας σύρουν στους δρόμους και θα σας σκοτώσουν. Θα το κάνουν. Δεν αστειεύονται»…

Τα «γεράκια» είχαν, βέβαια, χρηματίσει και δημοσιογράφους, όπως θα αποκάλυπταν οι «New York Times». Ο δημοσιογράφος Πάτρικ Χόλεϊ δήλωνε ότι παρεισέφρησε σε ομάδα που σκόπευε να διαδηλώσει σε μουσείο αεροναυπηγικής, με σκοπό να «χλευάσει και να υπονομεύσει το κίνημα». Ο Χόλεϊ εργάζεται στο περιοδικό «Spectator», ιδιοκτησίας του γνωστού εμπνευστή των επενδυτικών ταμείων-όρνεων που ρημάζουν τις σάρκες υπερχρεωμένων χωρων, Πολ Σίνγκερ. Ο Σίνγκερ είναι φανατικός πολέμιος του Ομπάμα και, προηγουμένως, του Κλίντον. Και ο Τζος Μπάρο αρθρογράφησε εναντίον του κινήματος, για τη «National Review» και τη «New York Daily News», χρηματοδοτούμενες από think tank, του Σίνγκερ…

Έπειτα, εντελώς… συμπτωματικά, στις αρχές Οκτωβρίου, η JP Morgan Chase θα δώριζε στο Ίδρυμα της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης 4,6 εκατ. δολάρια…

Ταυτόχρονα, ο ιστότοπος yahoo θα μπλόκαρε σαν από μια… δαιμόνια σύμπτωση τα μηνύματα που αφορούσαν στο «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ». Οι αποστολείς λάμβαναν το ακόλουθο μήνυμα: «Ύποπτη δραστηριότητα εντοπίστηκε στο λογαριασμό σας. Για να προστατεύσει εσάς και τους χρήστες του το yahoo δεν έστειλε το μήνυμά σας»…

Οι διαδηλωτές συλλαμβάνονται ενώ εφαρμόζουν μεθόδους πολιτικής ανυπακοής.

Φτάνει η 1η Οκτωβρίου. Οι διαδηλωτές έχουν καταλάβει τη γέφυρα του Μπρούκλιν. Η αστυνομία ήδη από τις προηγούμενες ημέρες έχει δείξει ότι δεν αστειεύεται. Κάνει έφοδο και αρχίζει να συλλαμβάνει μαζικά. Οι διαδηλωτές κάθονται κάτω, τραγουδούν, φωνάζουν συνθήματα και συζητούν πώς θα διώξουν το φόβο. Κάποιοι συλλαμβάνονται γιατί, παρά τις διαταγές, αρνούνταν να παραδώσουν ένα κάλυμμα που προστάτευε τα μηχανήματα από τη βροχή. Κάποιος άλλος, γιατί έβγαζε λόγο για την ανάγκη να έχουμε κουράγιο, και απλώς δεν σταμάτησε μετά από σχετική διαταγή. Άλλοι, γιατί έγραφαν τη λέξη «Αγάπη» με κιμωλία στο πεζοδρόμιο…

Επτακόσιες συλλήψεις. Πολλοί λίγοι, όπως ο Νέιθαν Σνάιντερ του «Nation», θα ανέφεραν ότι οι διαδηλωτές συνελήφθησαν ενώ εφάρμοζαν μεθόδους πολιτικής ανυπακοής: ένας διακεκριμένος ανθρωπολόγος και αναρχικός ακτιβιστής, ο Ντέιβιντ Γκρέμπερ φέρεται πως είναι το πρόσωπο που έχει επηρεάσει το κίνημα ως προς τις τακτικές που το έκαναν τόσο δημοφιλές. Και εστιάζουν στη μη βία.

Η αστυνομία εξαρχής προχώρησε σε προσαγωγές και συλλήψεις. Επτά συλλήψεις έγιναν μόνο τις πρώτες ημέρες, όταν ο ράπερ Λούπε Φιάσκο δώρισε σκηνές στους 100-200 καταληψίες που μέχρι τότε κοιμούνταν σε σλίπινγκ μπαγκ. Μετά από δύο εβδομάδες μαζικών συλλήψεων, στο Πάρκο Τσοκότι, αναβαπτισμένο από τους διαδηλωτές σε «Πάρκο Ελευθερίας», θα άρχιζαν να συρρέουν κι εκείνοι που δεν ήθελαν να μείνουν έξω από αυτό που είχε ήδη αρχίσει να το γράφει η ιστορία… Η εικόνα της καταστολής εναντίον ανθρώπων που διαδήλωναν ειρηνικά είχε λειτουργήσει θετικά στις συνειδήσεις των Αμερικανών…

Στις 5 Οκτωβρίου, τα συνδικάτα θα συμμετείχαν σε κοινή πορεία με το κίνημα, δίνοντας το σύνθημα για μαζική συμμετοχή. Σήμερα, μεταξύ των συνδικάτων που στηρίζουν ενεργά είναι το μεγαλύτερο συνδικάτο των δημοτικών υπαλλήλων DC 37, το συνδικάτο των δασκάλων της Νέας Υόρκης, με τον πρόεδρό του Ρίταρντ Ιανούτσι ιδιαίτερα δραστήριο, και εκείνο των υπαλλήλων των συγκοινωνιών. Ταυτόχρονα, πολλές οργανώσεις, όπως η «Days of Rage», έριξαν το βάρος τους πίσω από το «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ».

«Τασσόμαστε στο πλευρό των διαδηλωτών», θα δήλωνε αταλάντευτα στις 10 Οκτωβρίου το Πανεπιστήμιο της Κολούμπια και θα εξέδιδε μήνυμα συμπαράστασης υπογεγραμμένο από 300 πανεπιστημιακούς. Το κίνημα έχει στόχους, αφού έχει αναδείξει πολλά σοβαρά ζητήματα, υποστηρίζουν οι πανεπιστημιακοί απαντώντας στην κριτική περί έλλειψης στόχων και συμπλέοντας με τους «New York Times», που έγραψαν ότι δεν είναι δουλειά των διαδηλωτών να χαράσσουν πολιτική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους. «Το 1% του πληθυσμού έχει στα χέρια του το 40% του πλούτου… αυτοί στη Γουόλ Στριτ, που είναι υπεύθυνοι σε μεγάλο βαθμό για την οικονομική κρίση, ανταμείβονται αντί να τιμωρούνται», θα πει ο καθηγητής του Κολούμπια Τζόναθαν Ρ. Κόουλ, αναδεικνύοντας τη βασική αιτία του ξεσπάσματος του κινήματος. Ο συνάδελφός του Ντόριαν Γουάρεν θα χαρακτήριζε το «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ» ως το «πρώτο αντιαυταρχικό λαϊκό κίνημα στις ΗΠΑ».

Σε αντίθεση με μια πολύ βολική για το κατεστημένο νοοτροπία, τα καλά Πανεπιστήμια στις ΗΠΑ ήταν πάντα στην κοινωνική πρωτοπορία. Από το Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ, εξάλλου, ξεκίνησε η αμφισβήτηση για τον Πόλεμο του Βιετνάμ…

«“Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ”: Μετατρέπεται σε κίνημα των πατεράδων ή των παππούδων σας;» θα έγραφε σε τίτλο άρθρου του το «Christian Science Monitor», ενώ οι «Οργισμένες γιαγιάδες», η «Ταξιαρχία των Γιαγιάδων για την Ειρήνη» και αρκετοί μεγάλης ηλικίας άνθρωποι άρχιζαν κι αυτοί να συρρέουν στην «Κατάληψη της Γουόλ Στριτ»!Η γενιά του Διαδικτύου και του iPad είχε ενωθεί με τη γενιά της αμφισβήτησης του Βιετνάμ και των πολιτικών δικαιωμάτων στους δρόμους της Νέας Υόρκης…

Οχετός λάσπης, χρηματισμός δημοσιογράφων, δωρεές στην αστυνομία, μπλοκάρισμα e-mail διαδηλωτών: Οι πλουτοκράτες σε πανικό, όπως έγραψε ο Π. Κρούγκμαν. Οι διαδηλωτές απάντησαν και φτιάχνοντας τα δικά τους μέσα ενημέρωσης. "Occupied Wall Street Journal".

«Αρχηγός είμαι εγώ. Εγώ είμαι ο θεός».

«Έχω ένα όνειρο», είχε πει ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, όταν ηγούνταν του κινήματος για τα ίσα δικαιώματα των Αφροαμερικανών. Πολλά μπορεί να εμπνευστεί το «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ» από τον Κινγκ, αλλά ένα είναι σίγουρο: στο όνειρό του δεν υπάρχουν ηγέτες.

«Οι μόνοι που ρωτούν ποιος είναι ο αρχηγός είναι οι άνθρωποι της Ασφάλειας», είπε στον Κρις Χέντζες η Κέτσαπ της εισαγωγής. Και αυτό το ερώτημα βοηθά ώστε… οι καταληψίες να αναγνωρίζουν τους ασφαλίτες. Η έννοια της οριζόντιας ιεραρχίας δεν γίνεται εύκολα κατανοητή. «Εγώ είμαι ο αρχηγός. Επιβλέπω τα πάντα», απάντησε μια φορά η Κέτσαπ. «Και ποια είσαι εσύ;» «Ο Θεός»…

«Δεν θέλουμε παρατηρητές. Θέλουμε συμμετέχοντες… Δεν θέλουμε υποστηρικτές, θέλουμε συναγωνιστές», είπε δίνοντας το στίγμα ένας από τους διοργανωτές, ο Γουίλι Οστερβάιλ, στον Μίκα Σίφρι του Blog Tech President.

Εκτός από αρχηγό, το κίνημα δεν έχει και… μικρόφωνα. Η αστυνομία της Νέας Υόρκης τους απαγόρευσε να χρησιμοποιούν. Κάπως έτσι, χάρη στην επινοητικότητα του ανθρώπου στις δυσκολίες, γεννήθηκε και το «ανθρώπινο μικρόφωνο»: οι μπροστινοί διαδηλωτές εν χορώ επαναλαμβάνουν τα λόγια του εκάστοτε ομιλητή μέχρι να ακουστούν και σε αυτούς που βρίσκονται πίσω πίσω… Έτσι μίλησε και η γνωστή Αμερικανίδα συγγραφέας και δημοσιογράφος Ναόμι Κλέιν, αλλά και ο Σλοβένος φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ.

Κι επειδή σήμερα μια επανάσταση δεν γίνεται χωρίς τον «άγγελο» του Διαδικτύου, πολύ οργανωμένο είναι και το Κέντρο Μίντια/Πληροφόρησης του Κινήματος. Παράλληλα, λειτουργεί δανειστική βιβλιοθήκη. Η «Occupied Wall Street Journal», η εφημερίδα που πλέον διαθέτει το κίνημα, γίνεται ανάρπαστη. Ψυχή της έκδοσης, ο αριστερός βετεράνος της δημοσιογραφίας Τζεντ Μπραντ. Ως εναρκτήριο λάκτισμα, ο Μπραντ κατάφερε να συγκεντρώσει 50.000 δολάρια από δωρεές.

Άνθρωποι από όλες τις γωνιές των ΗΠΑ στέλνουν καθημερινά χρηματική και υλική βοήθεια στο κίνημα που κατάφερε να αγγίξει τις ψυχές τους. Υπολογίζεται ότι γύρω στο 1.000 ευρώ την ημέρα επενδύονται στη συλλογική κουζίνα.

"Το πρώτο αντιαυταρχικό κίνημα στις ΗΠΑ" έχει ανοίξει μεγάλη δημόσια συζήτηση για την κοινωνική δικαιοσύνη, αναπτύσσοντας τη δυναμική αλλαγής της αμερικανικής πολιτικής σκέψης. "Το ξεκίνημα είναι εδώ".

Επιτέλους, ένα πραγματικό κίνημα!

 Σε μια Αμερική που το τελευταίο κίνημα που ανέδειξε ήταν το ακροδεξιό, φονταμενταλιστικό και οπισθοδρομικό «Κόμμα του Τσαγιού», το «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ» έχει πραγματικά αναπτύξει τη δυναμική της αλλαγής της αμερικανικής πολιτικής σκέψης. Μέσω αυτού έχει ανοίξει μια μεγάλη δημόσια συζήτηση στη χώρα για θέματα που αφορούν στην κοινωνική δικαιοσύνη. Και αυτό δεν είναι λίγο. Δεν γνωρίζουμε αν είναι τυχαίο που λίγο μετά την «Κατάληψη της Γουόλ Στριτ» ο Ομπάμα θα πρότεινε το Φόρο Μπάφετ μαζί με το πακέτο για δημιουργία θέσεων εργασίας…

Το «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ» «μπορεί να κάνει το “Κόμμα του Τσαγιού” να μοιάζει με κόμμα του τσαγιού», είπε πολύ γλαφυρά ο γερουσιαστής του Βέρμοντ Μπέρνι Σάντερς. Εξάλλου, το «Κόμμα του Τσαγιού» δεν ήταν τίποτε άλλο από μια χρηματοδοτούμενη από τη Γουόλ Στριτ «Επανάσταση… υπέρ της Γουόλ Στριτ», όπως γράφαμε σε προηγούμενο τεύχος του «Crash». Γι’ αυτό η οικονομική ελίτ και οι Ρεπουμπλικανοί υποστηρικτές του δεν το χαρακτήρισαν «συρφετό» ή «αντιαμερικανικό», όπως χαρακτηρίζουν το τωρινό…

Έχοντας τεθεί στο επίκεντρο του πολιτικού ενδιαφέροντος, με μια δυναμική που θυμίζει το κίνημα του Σιατλ κατά της παγκοσμιοποίησης (1999), το κίνημα έχει προσελκύσει θετικά σχόλια από Δημοκρατικούς εντός των ΗΠΑ υπέρ του, κάτι που κάνει πολλούς να ανησυχούν μήπως καπελωθεί, σημειώνει η αρθρογράφος Κατρίνα Βάντεν Χόιβελ στην «Washington Post».

Ο Μπάρακ Ομπάμα δήλωσε ότι οι διαδηλωτές δίνουν φωνή σε μια ευρύτερη ανησυχία για το πώς δουλεύει το οικονομικό μας σύστημα». Παρ’ όλα αυτά, οι φωνές από την «Πλατεία της Ελευθερίας» δεν αποδείχτηκαν αρκετές για να ψηφίσει το Κογκρέσο το πακέτο Ομπάμα για τη δημιουργία θέσεων εργασίας και το φόρο Μπάφετ τον περασμένο Οκτώβριο.

Οι ίδιες φωνές όμως έκαναν όμως τον Ομπάμα να μοιάζει ριζοσπάστης μπροστά στους Ρεπουμπλικανούς αντιπάλους του, όπως ο Χέρμαν Μακέιν που προωθεί το φορολογικό σχέδιο «9-9-9» με αύξηση των φορολογικών ανισοτήτων υπέρ των πλουσίων. Επιπλέον, ξεμπρόστιασαν το «Κόμμα του Τσαγιού», που υποστηρίζει αυτή την πολιτική και μετατόπισαν τον άξονα της συζήτησης προς τα αριστερά.

Ο Αμερικανός πρόεδρος, βέβαια, μάλλον δεν αντιλαμβάνεται πως ο ίδιος ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό, που το σύνθημα για Κατάληψη της Γουόλ Στριτ δόθηκε τρία χρόνια αργότερα από την κατάρρευση της Lehman Brothers. «Όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση υπήρχε ένα αίσθημα ότι “ουάου, τα πράγματα θα αλλάξουν… θα έχουμε ένα διαφορετικό τύπο τραπεζικού συστήματος και θα πάρουμε αυτούς τους απατεώνες των επιχειρήσεων και θα τους δικάσουμε. Μόλις εκλέξαμε κάποιον που μπορεί να τα κάνει αυτά”», είπε ο Κέιλ Λασν του «Adbusters». Σήμερα, το ποσοστό δημοτικότητας του Ομπάμα (40%) είναι μικρότερο από το ποσοστό που βλέπει θετικά το κίνημα (54%) – γεγονός που αντανακλά την απογοήτευση από την πολιτική του προέδρου για τους πολλούς. Μόλις το 23% βλέπει αρνητικά το κίνημα, ποσοστό σχεδόν ίδιο με εκείνο που βλέπει θετικά το «Κόμμα του Τσαγιού» (27%).

Υπέρ του κινήματος έχουν εκφραστεί και ξένοι ηγέτες, μεταξύ των οποίων και ο… Έλληνας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου! Στις 12 Οκτωβρίου 2011 είπε: «Αγωνιζόμαστε για να αλλάξει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, όπως πολλοί διαδηλωτές κατά της Γουόλ Στριτ που δικαίως αγωνίζονται εναντίον των ανισοτήτων και των αδικιών στο σύστημα»… Νωρίτερα, βέβαια, είχε δώσει εντολή να «καθαρίσουν» την πλατεία Συντάγματος από τους δικούς μας Αγανακτισμένους, τους οποίους φρόντισε να διαχωρίσει από τους Αμερικανούς, λέγοντας ότι οι Έλληνες πρέπει να δράσουν προς το συμφέρον της χώρας τους…

H ηφαιστειακή δύναμη του κινήματος εναντίον τη Γουόλ Στριτ βρίσκεται πέρα και πάνω από ποσοστά δημοφιλίας και μικροπολιτικούς συσχετισμούς. Όταν μια χούφτα άνθρωποι καταφέρουν να εμπνεύσουν και να συμπαρασύρουν σε μια πρόταση αντίστασης και επανεφεύρεσης της κοινωνίας δεκάδες χιλιάδες άλλους, τότε όλα μπορούν να συμβούν. Ο «πόλεμος για τις καρδιές και τις ψυχές» είναι εξάλλου πάντα ένας «πόλεμος» που κερδίζεται, όχι από εκείνους που τον μεθοδεύουν με ανόσια κίνητρα, αλλά από εκείνους που τον «εξαπολύουν» εν αγνοία τους…

Δεν είναι να απορεί κανείς λοιπόν που κέρδισε τις καρδιές και τις ψυχές ένα ειρηνικό κίνημα που διακηρύττει την κοινωνική δικαιοσύνη και ότι «η Αγάπη είναι ο νέος φόβος». «Έχασα τη δουλειά μου, αλλά βρήκα μια κατάληψη», λέει ένα τους σύνθημα. Κι ένα άλλο, των πρώτων ημερών, «Το ξεκίνημα είναι κοντά». Ή «Το ξεκίνημα είναι εδώ», όπως έγραψε το «Nation».

Εξάλλου, όλα τα κινήματα στην Ιστορία έμοιαζαν να κυνηγούν κάτι που για την εποχή έμοιαζε ουτοπία: την κατάργηση της σκλαβιάς, τα δικαιώματα των γυναικών… «Είμαστε ρεαλιστές, πιστεύουμε στην ουτοπία», είπε κάποτε ο Τσε Γκεβάρα… «Είμαστε το 99% και θα νικήσουμε», διακηρύττουν σήμερα όσοι προσπαθούν να πιάσουν τον ταύρο της Γουόλ Στριτ απ’ τα κέρατα.